بررسی سیستماتیک جدید و متاآنالیز این سوال را مطرح می کند که آیا اختلال دو قطبی با ابتلا به بیماری پارکینسون همراه است یا خیر؟
اختلال دوقطبی (BD)، که افراد زمانی آن را افسردگی مانیک می نامیدند، از حدود ۲۰ سالگی شروع می شود.
BD که با قسمت های چرخه ای افسردگی و شیدایی مشخص می شود، تقریباً ۲٫۸ درصد از بزرگسالان در ایالات متحده را تحت تأثیر قرار می دهد.
هنوز مشخص نیست که چرا BD در بعضی افراد رخ می دهد و در برخی دیگر رخ نمی دهد، اگرچه شواهد نشان می دهد که سیستم دوپامین ممکن است نقش داشته باشد.
به عنوان مثال، لوودوپا – دارویی از پارکینسون که گیرنده های دوپامین را فعال می کند – می تواند در بعضی از افراد باعث تحریک شیدایی شود.
علاوه بر این، شواهدی وجود دارد که نشان می دهد در شخصی که مبتلا به BD است و از حالت افسردگی به حالت جنون تغییر می کند، میزان بیشتری از گیرنده های دوپامین وجود دارد.
پارکینسون، شرایطی است که با لرزش، سفتی و وضعیت ناپایدار، بیشتر در افراد مسن دیده می شود.
علائم بیماری پارکینسون به علت مرگ سلولهای تولید کننده دوپامین در قسمتی از مغز به نام جوهره نیگرا رخ می دهد.
درمان فعلی برای BD شامل داروهای ضد درد، داروهای ضد صرع و لیتیم است.
افرادی که این داروها را برای مدت طولانی مصرف می کنند می توانند دچار پارکینسونیسم ناشی از دارو شوند که به قول دانشمندان “از نظر بالینی از بیماری پارکینسون قابل تشخیص نیست.”
اخیراً، گروهی از محققان تحقیق کردند که آیا BD احتمال ابتلا به بیماری پارکینسون در آینده را افزایش می دهد یا خیر؟
برای تحقیق، دانشمندان یک بررسی منظم و متاآنالیز در مطالعات موجود انجام دادند.
“یافته های این بررسی منظم و متاآنالیز نشان می دهد که در مبتلایان به BD بعداً احتمال ابتلا به بیماری پارکینسون به طور قابل توجهی افزایش می یابد.”
اگرچه نتیجه گیری نویسندگان واضح است، اما این مطالعه محدودیت های بسیاری دارد. آنها توضیح می دهند که این تشخیص ممکن است به دلیل تشخیص نادرست پارکینسون ناشی از دارو به عنوان بیماری پارکینسون باشد، و همچنین متذکر می شوند که در این مطالعه و در تحلیل آنها بین پارکینسون و پارکینسونیزم تفاوت قائل نیستند.
منبع: سلامت نیوز و www.medicalnewstoday.com
