چقدر خوب است که یک کمپانی در کنار مهارتش برای ساخت بازی‌های خوب و درآمدزایی از آن‌ها، احترام به مشتری را هم جزو ارکان کاری خود داشته باشد. مشتری مداری شامل خیلی از چیزها می‌شود و صرفا مربوط به قیمت بازی‌ها نیست. یک استودیو بازیسازی وقتی به مشتریانش احترام گذاشته است، که به شعور آن‌ها احترام بگذارد. هرچند مدت‌هاست با پرداخت‌های درون برنامه‌ای و خریدن پیشرفت با پول در بسیاری از بازی‌ها، خیل عظیمی از استودیوهای بازیسازی از زمره استودیوهای مشتری مدار خارج شده‌اند; اما هنوز هستند بازیسازانی که برای مخاظبین خود ارزش قائلند، حداقل برای مخاظبین پر و پا قرص خود. وقتی محتوای بازی یک استودیو و کمپانی نسبت به قیمت آن متناسب باشد، می‌توانیم بگوییم آن استودیو اولین قدم را برای مشتری‌مداری برداشته است.
نسل هشتم نسل ریمسترها بود. باور کنید آنقدر در این نسل ریمسترهای کوچک و بزرگ منتشر شد که تعدادشان چندان از بازی‌های جدید نسل هشتمی کمتر نیست. ریمسترهایی که هرچند نمی‌توان آن‌ها را متحول‌کننده گرافیک نسخه اصلی دانست، اما تا حد بسیار زیادی قابل قبول بودند. خب معنی ریمستر هم همین است، صرفا دستی به سر و روی عنوان خواسته شده کشیده، کیفیت تکسچرها را بهتر می‌کنند، نورپردازی و سایر موارد را ارتقا داده مشکلات گرافیکی بازی را هم برطرف می‌کنند و یک عنوان امروزی شده را تحویل می‌دهند. نمونه ریمسترهای خوب از این دسته The Last Of Us و Heavy Rain و Uncharted: Nathan Drake Collection است که بسیار خوب گرافیک بازی را امروزی کرده بودند. بعضی استودیوها هم پا را فراتر می‌گذارند و علاوه بر ارتقای گرافیک و رفع مشکلات آن، بعضی مشکلات گیم‌پلی و صداگذاری هم برطرف می‌کنند; مانند Call Of Duty Modern Warfare 2 Campaign Remastered که به معنای واقعی یک ریمستر عالی است. در این بازی حتی صدای نامناسب بعضی سلاح‌ها تغییر کرده و صداگذاران هم بعضا تغییر کرده‌اند. اما دسته سومی هم وجود دارد!
دسته سوم بازی‌های ریمستر شده، عناوینی هستند که صرفا می‌خواهند پول به جیب بزنند. یعنی از نام یک بازی محبوب سوء استفاده کرده، یک پسوند Remastered یا Definitive Edition یا هر چیز فریبنده دیگری به آن می‌چسباند و بدون تغییر خاصی یا با تغییرات بسیار کم و پایین‌تر از ارزش قیمت روانه بازار می‌کنند. سر گیمرها هم منت می‌گذارند که یک بازی خوب قدیمی را امروزی کرده و دوباره می‌توانید با رفع مشکلات گرافیکی آن و یک گرافیک امروزی از آن لذت ببرید; مانند کاری که شرکت ۲K با نسخه دوم Mafia انجام داده است. Mafia II Definitive Edition علاوه بر آن‌که گیمرهای قدیمی و طرفداران بازی را از خود ناامید می‌کند، در جذب طرفداران جدید هم ناکام خواهد بود. با نقد و بررسی بازی Mafia II Definitive Edition ساخته Hanger 13 با گیمفا همراه باشید.
نسل هشتم نسل ریمسترها بود. باور کنید آنقدر در این نسل ریمسترهای کوچ و بزرگ منتشر شد که تعدادشان چندان از بازی‌های جدید نسل هشتمی کمتر نیست. ریمسترهایی که هرچند نمی‌توان آن‌ها را متحول‌کننده گرافیک نسخه اصلی دانست، اما تا حد بسیار زیادی قابل قبول بودند. خب معنی ریمستر هم همین است، صرفا دستی به سر و روی عنوان خواسته شده کشیده، کیفیت تکسچرها را بهتر می‌کنند، نورپردازی و سایر موارد را ارتقا داده مشکلات گرافیکی بازی را هم برطرف می‌کنند و یک عنوان امروزی شده را تحویل می‌دهند. نمونه ریمسترهای خوب از این دسته The Last Of Us و Heavy Rain و Uncharted: Nathan Drake Collection است که بسیار خوب گرافیک بازی را امروزی کرده بودند. بعضی استودیوها هم پا را فراتر می‌گذارند و علاوه بر ارتقای گرافیک و رفع مشکلات آن، بعضی مشکلات گیم‌پلی و صداگذاری هم برطرف می‌کنند; مانند Call Of Duty Modern Warfare 2 Campaign Remastered که به معنای واقعی یک ریمستر عالی است
داستان بازی قسمتی است که احتمالا فقط می‌توانیم از آن تمجید کنیم. Vito Scaletta که در خانواده‌ای فقیر و کارگر بزرگ شده، به دلیل مرگ پدرش و فشارهای مالی به خانواده، مجبور است با Joe Barbaro، بهترین دوستش به دزدی بپردازد. در یکی از همین شب‌ها، پلیس از راه می‌رسد و جو موفق به فرار شده اما ویتو دستگیر می‌شود. در بحبوحه جنگ جهانی دوم، ویتو به ارتش آمریکا می‌پیوندد تا این‌گونه زمان زندانش را بگذراند. بعد از دو سال، او زخمی شده و به خانه‌اش، Empire Bay برمی‌گردد. جو باربارا، که هم‌اکنون ارتباطات زیادی برای خود دست و پا کرده کارهای ترخیصش از ارتش را انجام داده و جنگ برای ویتو خاتمه می‌یابد. بعد از بازگشت به خانه، اسکالتو متوجه می‌شود پدرش ۲ هزار دلار بدهی بالا آورده و باید هرگونه شده آن را بپردازد، وگرنه خانواده‌اش در خطر خواهد بود.
ویتو ابتدا به توصیه مادرش به سراغ رئیس سابق پدرش می‌رود اما متوجه می‌شود مقدار پولی که از این کار به دست می‌آید، کفاف خود و خانواده‌اش را نخواهد داد. به توصیه جو، ویتو کارهای کوچکی مانند دزدی ماشین و استمپ گاز را انجام می‌دهد و برای افراد سردسته‌‌های مافیا چون دردک پاپالاردو از خاندان وینسی و لوکا گورینو از خاندان کلمنت ماموریت‌هایی را به سرانجام می‌رساند. بعد از آن که او پول کافی برای پرداخت بدهی‌های پدرش را فراهم می‌کند، به دلیل دزدی از صندوق فدرال دستگیر می‌شود و به زندان می‌افتد، آزادی ویتو از زندان مصادف می‌شود با مرگ مادرش و شروع مشکلات جدیدی برای او و خواهرش و باز شدن کامل پای مافیا به زندگی او.
داستان بازی قسمتی است که احتمالا فقط می‌توانیم از آن تمجید کنیم. Vito Scaletta که در خانواده‌ای فقیر و کارگر بزرگ شده، به دلیل مرگ پدرش و فشارهای مالی به خانواده، مجبور است با Joe Barbaro، بهترین دوستش به دزدی بپردازد. در یکی از همین شب‌ها، پلیس از راه می‌رسد و جو موفق به فرار شده اما ویتو دستگیر می‌شود. در بهبوهه جنگ جهانی دوم، ویتو به ارتش آمریکا می‌پیوندد تا این‌گونه زمان زندانش را بگذراند. بعد از دو سال، او زخمی شده و به خانه‌اش، Empire Bay برمی‌گردد
واقعا هرچقدر از داستان بازی تعریف کنم کم گفته‌ام. یکی از بهترین روایت‌ها و شخصیت‌پردازی‌ها را شاهد هستیم که از روی داستانشان می‌توانیم یک رمان زیبا بنویسیم. ویتو از همان ابتدا با دیالوگ‌هایش سعی می‌کند خود را در دل بازیباز جا کند و گهگداری هم گذری به دورانی که گیمر ندیده مانند کودکی یا جنگ می‌زند تا با شخصیتش به طور کامل آشنا شویم. دیالوگ‌های نوشته شده برای کات سین‌ها یا در حین گیم‌پلی که توسط شخصیت‌های اصلی رد و بدل می‌شود بسیار خوب است و اصلا خسته‌تان نمی‌کند. لحن شخصیت‌ها در هنگام ادای صحبت‌ها بسیار مناسب است و حرف‌های جدی و شوخی را بسیار خوب بیان می‌کنند. تغییر شخصیت ویتو بعد از بازگشت از جنگ نسبت به زمانی که اتفاقات ناگواری چون مرگ مادرش و اجبار به آدم‌کشی مشاهده می‌شود یکی از نقاط قوت شخصیت اوست. جو هم همواره سعی می‌کند اوضاع را خوب و تحت کنترل جلوه دهد و تمام و کمال در نقش یک کاراکتر مکمل وظیفه خود را انجام می‌دهد.
داستان بازی به دلیل روند نسیتا سریعش (برخلاف اصول بازی‌های این‌چنینی که روند کندی دارند مانند پدرخوانده) همواره شما را مشتاق به ادامه بازی خواهد کرد و دقیقا جایی که فکر می‌کنید اوضاع به خوبی پیش رفت و بازی در حال اتمام است یک پیچش داستانی غافل‌گیرکننده همه چیز را به هم می‌زند و بازی را به شکلی زیبا ادامه خواهد داد. در این نسخه هم توقعی نداشتیم که داستان بازی اضافاتی داشته باشد و همانطور که نسخه اصلی بازی داستانی عالی داشت و جزو بهترین بازی‌های داستانی عمر نویسنده این مقاله هم هست، Mafia II Defenitive Edition هم داستانی عالی دارد و از تمام آن لذت خواهید برد.
واقعا نمی‌دانم چه باید گفت; بازی ریمستر است اما پیشرفت گرافیکی خاصی ندارد! از ارتقای کم کیفیت تکسچرها که بگذریم به دست نخوردن افکت‌های بازی می‌رسیم که واقعا تاسف‌برانگیز است. چرا افکت دود و آتش این چنین باید در یک بازی سال ۲۰۲۰ مصنوعی باشد؟ مگر بازی ریمستر نیست؟ پس چرا این موارد اصلاح نشده؟ این سوالات را تنها سازندگان می‌توانند جواب بدهند.
وقتی حرف از گیم‌پلی بازی Mafia II می‌شود اوضاع فرق می‌کند. دیگر آن تعریف و تمجیدها کمتر شده و مشکلات کم کم خودشان را نشان می‌دهند. ابتدا این را بگویم که من هیچ مشکلی با نام مافیا یا نسخه دوم آن ندارم. اتفاقا نسخه اصلی بازی در سال ۲۰۱۰ یکی از بهترین تجربه‌هایم از ویدئوگیم بود; ولی در سال ۲۰۱۰، نه ۲۰۲۰. متاسفانه بازی‌های کمی هستند که اگر بعد از ۱۰ سال مجددا با همان گیم‌پلی تجربه شوند هنوز هم لذت‌بخش خواهند بود. چنین بازی‌هایی شاهکارهایی تکرار نشدنی هستند و اگر در زندگی‌تان چنین حسی به یک بازی دارید بدانید آن بازی قطعا یک شاهکار بلامنازع است. بازی‌هایی هستند که در زمان خودشان یک تجربه بسیار خوب و شاید چندسال بعد از خودشان هم هنوز یک تجربه خوشایند باشند، اما وقتی ۱۰ سال بعد آن‌ها را تجربه می‌کنید حسرت می‌خورید و می‌گویید کاش می‌گذاشتم ذهنیتم از بازی همان تجربه بت‌ساخته ۱۰ سال پیشم باشد. اتفاقی که متاسفانه برای Mafia II با عرضه مجدد آن افتاده است.
درست است که به روزکردن مکانیزم‌های گیم‌پلی بازی وظیفه سازندگان در عرضه یک ریمستر نیست; اما وقتی شما ریمستری می‌سازید و بابت آن پول می‌گیرید، ریمسترتان باید یک بازی خوب هم باشد. این چنین نمی‌شود که هر شرکتی بازی‌های محبوبش را با اضافه کردن ریمستر مجددا عرضه کند و جیب گیمرها را خالی کند. وقتی شما در سال ۲۰۲۰ و در اواخر نسل هشتم یک بازی را به بازار عرضه می‌کنید؛ آن عنوان باید درخور گیمرها باشد وگر نه یک بازی ضعیف ساخته‌اید. این حقیقت تلخی است که Mafia II Defenitive Edition را تبدیل به یک “فرسنگها دور از خوب” می‌کند. وقتی بازی ریمستر است توقع ساخت مجدد بازی نیست اما حداقل توقع می‌رود علاوه بر ارتقای گرافیک (که البته این مورد هم در بازی چندان به چشم نمی‌خورد!) حداقل مشکلات گیم‌پلی را برطرف کنید. حداقل گیم‌پلی را طوری کنید که تجربه بازی‌تان در سال ۲۰۲۰ “عذاب آور” نباشد.
درست است که به روزکردن مکانیزم‌های گیم‌پلی بازی وظیفه سازندگان در عرضه یک ریمستر نیست; اما وقتی شما ریمستری می‌سازید و بابت آن پول می‌گیرید، ریمسترتان باید یک بازی خوب هم باشد. این چنین نمی‌شود که هر شرکتی بازی‌های محبوبش را با اضافه کردن ریمستر مجددا عرضه کند و جیب گیمرها را خالی کند. وقتی شما در سال ۲۰۲۰ و در ااخر نسل هشتم یک بازی را به بازار عرضه می‌کنید؛ آن عنوان باید درخور گیمرها باشد مگر نه یک بازی ضعیف ساخته‌اید. این حقیقت تلخی است که Mafia II Defenitive Edition را تبدیل به یک “فرسنگها دور از خوب” می‌کند.
ابتدا از نکات منفی گیم‌پلی شروع می‌کنیم. اولین موردی که در همان ساعات اولیه بازی و اصلا قبل از Open World شدن بازی برایتان عیان می‌شود، هوش مصنوعی افتضاح و حتی آزاردهنده پلیس‌هاست. تعداد پلیس‌ها در سطح شهر واقعا بیش از حد زیاد هستند و این برای نزدیک شدن بازی به واقعیت در بازی گنجانده شده. اما این زمانی خوب است که این پلیس‌ها هوشی بیشتر از سیب‌زمینی داشته باشند. تا به حال فکر می‌کردم Watch Dogs سمج‌ترین و روی مخ‌ترین پلیس‌ها را دارد، اکنون می‌گویم Mafia II Definitive Edition بیخیال‌ترین و روی مخ‌ترین پلیس‌ها را دارد. صحنات بسیار عجیبی در مواجهه با پلیس‌ها میبینید که برق از سرتان می‌پراند. مثلا ممکن است در حال رانندگی به ساده‌ترین و قانونی‌ترین شکل ممکن، یک پلیس ناگهان از لاین مخالف به ماشین شما بکوبد و تعقیب و گریز برای شما آغاز شود; یا همین مورد در حالتی که کاملا آرام کنار خیابان ایستاده‌اید. هر چقدر از هوش مصنوعی ضعیف پلیس‌ها بگویم بازهم باید بازی را تجربه کنید تا با فاجعه طراحی شده بیشتر آشنا شوید.
در جهان Mafia II فقط پلیس‌ها نیستند که رفتارهای احمقانه دارند; NPCها شاید از آن‌ها هم عجیب‌تر باشند. مردمی تقریبا صامت که جدای مصنوعی بودن بیش از حد طراحی‌شان ذره‌ای رفتار طبیعی ندارند. واقعا چرا باید در حالی که در مغازه‌ای در حال خرید هستید و پلیس شما را پیدا کرده و شروع به تیراندازی می‌کند، صاحب مغازه در حالی که شیشه‌های مغازه‌ش در اثر تیراندازی پلیس خرد می‌شود، به شما بخندد و اصلا نگاه هم به بیرون نکند; حال جیغ و داد و فریاد کمک که در GTA San Andreas هم یافت می‌شود پیشکش. بعد از آن به جهان خلوت بازی می‌رسیم. درست است که مافیا II یک عنوان داستانی است و ادعای پرجزئیات بودن جهانش را ندارد; اما خب در این صورت چرا حداقل نباید یکی دو ماموریت فرعی به ازای هرچند ماموریت اصلی در بازی نباشد. مگر کم بودند عناوین سندباکس و جهان باز داستانی که برای تنوع چند ماموریت فرعی هم در خود جای داده بودند تا حداقل با یک نگاه آنقدر نقشه‌شان خالی نباشد.
در جهان Mafia II فقط پلیس‌ها نیستند که رفتارهای احمقانه دارند; NPCها شاید از آن‌ها هم عجیب‌تر باشند. مردمی تقریبا صامت که جدای مصنوعی بودن بیش از حد طراحی‌شان ذره‌ای رفتار طبیعی ندارند. واقعا چرا باید در حالی که در مغازه‌ای در حال خرید هستید و پلیس شما را پیدا کرده و شروع به تیراندازی می‌کند، صاحب مغازه در حالی که شیشه‌های مغازه‌ش در اثر تیراندازی پلیس خرد می‌شود، به شما بخندد و اصلا نگاه هم به بیرون نکند; حال جیغ و داد و فریاد کمک که در GTA San Andreas هم یافت می‌شود پیشکش
در سال ۲۰۱۰، گان‌پلی بازی یک گان‌پلی لذت‌بخش محسوب می‌شد. اما الان دیگر اینطور نیست. متاسفانه این مورد بعد از ۱۰ سال منسوخ شده و به جز سیستم نشانه‌گیری که دقیق عمل می‌کند، بقیه موارد کار با سلاح گرم چندان لذتی ندارد. نوع نشانه‌گیری شخصیت اصلی و ماندن روی حالت Aim تا چند ثانیه و عدم وجود دکمه‌ای برای بازگشت به حالت عادی، فقدان سیستم Gun&Run و عدم وجود Blind Shot که به خصوص در درجه Hard فقدانش کاملا محسوس است; باعث شده تیراندازی در بازی دیگر آن تجربه لذت‌بخش ۱۰ سال پیش نباشد.
راهنمای بازی گاهی اوقات شما را بیشتر گیج می‌کند تا راهنمایی. مثلا در بعضی ماموریت‌ها از شما کاری خواسته می‌شود اما آن کار حتما نباید به صورت کامل انجام شود و اگر فقط قسمتی از آن را هم انجام دهید بازی پیش خواهد رفت و چندان مهم نیست; اما این مورد را فقط زمانی می‌توانید بفهمید که خودتان یک بار این تجربه را بکنید و سیستم راهنمای بازی اصلا چیزی در این مورد به شما نمی‌گوید و صرفا مقدار پیشرفت مرحله را نشان می‌دهد. بعضی از راهنمایی‌ها هم خیلی سریع محو می‌شوند و باید چند دقیقه تا طهور مجددشان صبر کنید. کاش حداقل چنین مشکلات به ظاهر کوچک و در عمل بسیار بد را برای نسخه ریمسترشده حذف می‌کردند.
در سال ۲۰۱۰، گان‌پلی بازی یک گان‌پلی لذت‌بخش محسوب می‌شود. اما الان دیگر اینطور نیست. متاسفانه این مورد بعد از ۱۰ سال منسوخ شده و به جز سیستم نشانه‌گیری که دقیق عمل می‌کند، بقیه موارد کار با سلاح گرم چندان لذتی ندارد. نوع نشانه‌گیری شخصیت اصلی و ماندن روی حالت Aim تا چند ثانیه و عدم وجود دکمه‌ای برای بازگشت به حالت عادی، فقدان سیستم Gun&Run و عدم وجود Blind Shot که به خصوص در درجه Hard فقدانش کاملا محسوس است; باعث شده تیراندازی در بازی دیگر آن تجربه لذت‌بخش ۱۰ سال پیش نباشد.
سیستم چک‌پوینت و سیو بازی واقعا عجیب و غریب است. گاهی اوقات شما یک Mission را تا حد زیادی پیش‌رفته‌اید و می‌میرید یا از بازی خارج می‌شوید. زمانی که به بازی برمی‌گردید، میبینید مانند بازی‌های Open World معمول، سیستم سیو بازی در میانه یک ماموریت عمل نکرده و شما باید تمام Mission را از اول بروید. اما در دفعه بعد، میبینید نه تنها چک‌پوینت بازی دقیقا از ۲ ثانیه قبل از مردنتان است، که سیو بازی هم در همان وسط مرحله انجام شده و بازی هم سیو اتوماتیک است و هیچ راه دیگری جز تلاش برای گذراندن مرحله در همین حالت ندارید! جالب است حتی اگر Retry Mission هم بزنید فرقی ندارد و از همان چک‌پوینت دو ثانیه قبل بازی بارگذاری می‌شود. لذا در درجه سختی‌های بالا، سعی کنید همیشه مجهز به ماموریت بروید تا به چنین مشکلاتی برنخورید; کمی غفلت باعث خواهد شد مجبور شوید بازی را از ابتدا آغاز کنید!
خب باید منصف باشیم و از خوبی‌های گیم‌پلی هم بگوییم. بازی در ماموریت‌ها بسیار متنوع است و مراحلی چون دزدی، آدم‌کشی، مشت‌زنی، نفوذ به یک مکان سری در شب و مخفی‌کاری، تعقیب و گریز و…. را دارد که بسیار هم سرگرم‌کننده است. با وجود شبیه بودن بعضی از این ماموریت‌ها به هم در طول بازی، شما اصلا حس تکرار نخواهید کرد و به لطف اتمسفر، داستان و پیاده‌سازی خوب مراحل و ماموریت‌ها، انجام بازی اغلب برای شما تازگی خواهد داشت. تنوع اسلحه هم قابل قبول است و بازی شامل سلاح‌های زیادی از انواع سبک و سنگین است و با وجود تفاوت‌های اندکشان در بعضی موارد هرکدام به تنوع سلاح‌های بازی افزوده‌اند. سیستم نشانه‌گیری هم همانطور که گفته شد دقیق عمل می کند و هدشات‌های زیادی انتظارتان را می‌کشد. سیستم کاورگیری در حین تیراندازی همچنان کارامد است و با وجود موجود بودن انواع بهتر از آن حتی در بازی‌های زمان عرضه، نمی‌توان از کاورگیری خوب بازی گذشت.
سیستم چک‌پوینت بازی واقعا عجیب و غریب است. گاهی اوقات شما یک Mission را تا حد زیادی پیش‌رفته‌اید و می‌میرید یا از بازی خارج می‌شوید. زمانی که به بازی برمی‌گردید، میبینید مانند بازی‌های Open World معمول، سیستم سیو بازی در میانه یک ماموریت عمل نکرده و شما باید تمام Mission را از اول بروید. اما در دفعه بعد، میبینید نه تنها چک‌پوینت بازی دقیقا از ۲ ثانیه قبل از مردنتان است، که سیو بازی هم در همان وسط مرحله انجام شده و بازی هم سیو اتوماتیک است و هیچ راه دیگری جز تلاش برای گذراندن مرحله در همین حالت ندارید!
مبارزات بازی از نزدیک خوب از آب در آمده است. شما می‌توانید در حین مبارزات سبک یا سنگین مشت بزنید، جاخالی دهید و در آخر با یک فینیشر کار دشمن را بسازید. سیستم CQC بازی ساده است اما همین سادگی‌اش به جذابیت آن افزوده. این قسمت‌ها اصلا حالت شانسی یا بسیار آسان ندارند و باید با دقت ضربه‌ها را Evade کنید و با مشت‌های به جا حریف را نقش بر زمین کنید. یکی از نقاط قوت خوب گیم‌پلی هم تنوع زیاد در شخصیسازی وسایل نقلیه و البته تنوع آن‌ها در محیط بازی است. تعداد وسایل نقلیه در بازی و تنوعشان بالاست و راندن ماشین‌های گوناگون قدیمی با رنگ و تایر و پلاک و موارد دیگری که خودتان شخصیسازی کردید، لذت خاص خودش را دارد.
وقتی یک بازی Remster می‌شود، توقع می‌رود سازندگان حداقل دست و رویی به گرافیک بازی کشیده و عنوانی را عرضه کنند که با گرافیک نسل امروزی تا حدی سازگار باشد. اگر Hanger 13 همین کار را هم برای بازی انجام می‌داد، الان وضعیت آن بسیار بهتر از حال بود. متاسفانه گرافیک بازی به جز اندک مواردی در تکسچرها و سایه‌زنی‌ها تغییر چشمگیری نداشته است و اگر ویدئوهای مقایسه موجود در اینترنت نبود متوجه بسیاری از آن‌ها اصلا نمی‌شدیم. واقعا نمی‌دانم چه باید گفت; بازی ریمستر است اما پیشرفت گرافیکی خاصی ندارد! از ارتقای کم کیفیت تکسچرها که بگذریم به دست نخوردن افکت‌های بازی می‌رسیم که واقعا تاسف‌برانگیز است. چرا افکت دود و آتش این چنین باید در یک بازی سال ۲۰۲۰ مصنوعی باشد؟ مگر بازی ریمستر نیست؟ پس چرا این موارد اصلاح نشده؟ این سوالات را تنها سازندگان می‌توانند جواب بدهند.
وقتی یک بازی Remster می‌شود، توقع می‌رود سازندگان حداقل دست و رویی به گرافیک بازی کشیده و عنوانی را عرضه کنند که با گرافیک نسل امروزی تا حدی سازگار باشد. اگر ۲K همین کار را هم برای بازی انجام می‌داد، الان وضعیت آن بسیار بهتر از حال بود. متاسفانه گرافیک بازی به جز اندک مواردی در تکسچرها و سایه‌زنی‌ها تغییر چشمگیری نداشته است و اگر ویدئوهای مقایسه موجود در اینترنت نبود متوجه بسیاری از آن‌ها اصلا نمی‌شدیم
متاسفانه در محیط بازی حتی باگ هم گاها دیده می‌شود و دیگر واقعا معلوم نیست سازندگان در مورد گرافیک بازی چه کرده‌اند که فرصت نکردند باگ‌های نسخه ریمستر شده را هم اصلاح کنند. چهره‌ها هم به جز جزئیاتی غیر از چین و چروک تغییر خاصی ندارد و کهنه به نظر می‌رسند. متاسفانه گرافیک یک بازی ریمستر مهم‌ترین بخشش است اما سازندگان آتقدر در این بخش کم‌کاری کرده‌اند که بازی چیز جدیدی را نسبت به نسخه قدیمی خود برای عرضه ندارد. محیط‌های برقی و بارش برف، مانند نورپردازی بازی از نقاط قوت گرافیک بازی محسوب می‌شوند و حتی می‌توانم بگویم کیفیت تکسچر ماشین‌ها یک سطح از بقیه اجزای بازی بالاتر است.
موسیقی در بازی، چه در منو، چه در تیتراژ پایانی و چه در رادیو ماشین‌ها و یا ماموریت‌های حساس، به بهترین شکل خود را نشان می‌دهد و با حال و هوای گانگستری و مافیایی بازی کاملا همخوانی دارد. ریتم موسیقی‌ها اکثرا آرام و ریلکس است و متناسب با جو سرد و زیبای بازی است. صداگذاری شخصیت‌ها و محیط هم بسیار خوب است و صداگذاران علاوه بر آن‌که با چهره‌ها تطابق دارند، کار خود را در همه لحظات و در قامت شخصیت‌های اصلی و فرعی به خوبی انجام داده‌اند.
به صورت خلاصه Mafia II Defenitive Edition بازی خوبی نیست و ارزش ۳۰ دلار را اصلا ندارد. متاسفانه بازی نه تنها مشکلات نسخه اصلی را برطرف نکرده بلکه در زمنیه گیم‌پلی مشکلات جدیدی هم به آن اضافه کرده است. گرافیک بازی تغییر چشمگیری نداشته و برای یک بازی در سال ۲۰۲۰ مناسب نیست. هوش مصنوعی بسیار ضعیف پلیس‌ها، باگ‌ها (که در نسخه اصلی به چشم نمی‌خوردند) و گان‌پلی کهنه بازی بدون هیچ‌گونه بهبود یا پیشرفتی، تجربه لذت‌بخشی را برای شما به ارمغان نمی‌آورند. به جز داستان و موسیقی و نکات مثبت گفته شده در گیم‌پلی که ربطی به ریمستر شدن یا نشدن این بازی نداشت، نمی‌توان نقطه قوت خاصی برای بازی در نظر گرفت.
منبع:gamefa.com
